ยังจำช่วงเวลาที่พวกเรามีความสุข เมื่อนักกอล์ฟสาวอายุเพียง 20 สามารถก้าวขึ้นไปเป็นมือหนึ่งของโลกได้จากผลงานที่สุดยอด นามว่า โปรเม “เอรียา จุฑานุกาล”
ช่วงนั้นมีแต่คำสรรเสริญจากทุกๆ คน จากสื่อต่างๆ มีความสุขกันทั่วประเทศ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเพียงแค่ไม่กี่เดือน ผลงานของโปรเมไม่ดี ไม่ผ่านการตัดตัวหลายรายการ ทำให้กระแสของการ วิพากษ์วิจารณ์ออกมามากมายทางสื่อโซเชียล ในทางลบ ซึ่งยังมีบ้างที่ยังให้กำลังใจ เหตุการณ์ครั้งนี้ก็ไม่ได้แตกต่างจากครั้งหนึ่งเมื่อ 4 ปีก่อน เมื่อครั้งแข่งขันฮอนด้า แอลพีจีเอ ไทยแลนด์ ที่เธอพลาดแชมป์หลังจากนำมา 3 สโตรค แล้วไปพลาดหลังจากตีลูกตกในบังเกอร์ที่ผิดปกติ
หลังจากนั้นวันรุ่งขึ้นก็มีแต่เสียงวิพากษ์ วิจารณ์ต่างๆ นาในทางลบกับสิ่งที่เกิดขึ้น หรือแม้แต่ช่วงของการก่อนจะได้แชมป์แรกของชีวิตการเป็นนักกอล์ฟมีลักษณะคล้ายๆ กัน คือพลาดแชมป์หลังจากนำมา ผมเองได้ยินกับหูของคนเพิ่งรู้จักคนไทยตอนผมไปออกรอบเล่นกอล์ฟกับเพื่อนที่อเมริกา ก็วิจารณ์โปรเมในทางลบต่างๆนาๆ หลังพลาดแชมป์ เผอิญว่าเพิ่งรู้จักไม่อยากตอบโต้ให้เสียสัมพันธภาพ เล่นเสร็จต้องไปทานข้าวด้วยกัน แต่เฝ้าดูการเล่นของเขาที่คิดว่าน่าจะเป็นนักกอล์ฟที่เล่นเก่ง ทำได้เหมือนที่พูด แต่ผลที่เห็นเล่นก็ยังไม่เก่ง พลาดช็อตง่ายๆ มากมาย ฝีมือยังตีเองให้ดีไม่ได้ แต่ไปวิพากษ์วิจารณ์คนอื่น สิ่งที่เห็น สิ่งที่ได้ยินนั้น มันก็บอกได้ว่า คนเรามักจะเก่งแต่พูด เก่งแต่วิพากษ์วิจารณ์คนอื่น แต่ตัวเองทำเองยังไม่ได้เลย
นอกจากนั้นสิ่งที่เราเห็นเกิดขึ้นกับคนอื่น เราไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงเลยว่าเพราะอะไร แล้วจะไปวิพากษ์วิจารณ์ทำไม มันมีหลายสาเหตุ พูดไปก็เพียงสนุกปาก ไม่มีอะไรดีขึ้น ทั้งคนที่พูดถึง และตัวเอง เพราะตัวเองไม่เคยได้ไปสัมผัสช่วงเหตุการณ์แบบนั้น ยังไม่รู้ว่าถ้าไปอยู่ ณ ช่วงเวลานั้น เราจะทำอย่างไร บางคนแค่ยืนทีออฟมีคนดูแค่ไม่กี่คนยังตีลูกไม่โดนเลย คนที่ถูกพูดถึงเขาจะรู้สึกแย่ขนาดไหน ซึ่งเขาคงไม่มีความสุขกับผลงานของเขาที่เกิดขึ้นนัก ยิ่งมารับทราบว่าคนมาพูดมาตำหนิ แทนที่จะให้กำลังใจ มันยิ่งเศร้าใจ ทุกข์ใจมากยิ่งขึ้น ยิ่งเพิ่มความกดดันตามมาอีกมากมาย มันเหมือนชีวิตของเด็กๆ ที่เล่นกอล์ฟทุกวันนี้เลย ยังไม่ต้องถึงนักกอล์ฟระดับโลกหรอก แค่ไปแข่งขันมาแต่ละครั้งที่ทำผลงานไม่ดีพอให้พ่อแม่พอใจ พ่อแม่ก็จะตำหนิติเตียน ทำไมเล่นอย่างนี้ ทำไมไม่เล่นอย่างนั้น เล่นแบบโง่ๆ ต่างๆ นาๆ ล้วนแล้วแต่ทำให้เด็กเสียกำลังใจ เพราะขนาดพ่อแม่ที่เป็นคนใกล้ชิดยังไม่เข้าใจ ยังไม่เห็นใจเขาเลย
มองย้อนกลับไปดูพ่อหรือแม่บางคน เล่นกอล์ฟยังไม่เป็น บางคนพยายามเล่นแล้วแต่เล่นไม่ได้ หรือบางคนเล่นเป็นแต่ก็ยังเอาดีไม่ได้ แล้วจะไปว่าเด็กทำไม ทุกคนก็อยากให้ผลงานมันออกมาดีทั้งสิ้นนั่นแหละ ถ้าจะว่า จะตำหนิ ดุด่าว่ากล่าว เอาแค่ตอนฝึกซ้อมในเรื่องของไม่มีวินัย ไม่ขยันซ้อม ก็สามารถเข้มได้ หรือเรื่องที่จะแก้ไข เช่น อารมณ์ร้อน ไม่รอบคอบก็สามารถบอกหรือสื่อสารกันได้ แต่ทุกอย่างต้องเป็นหลังการเล่น หลังการแข่งขัน แต่ต้องไม่ใช่ต่อหน้าคนอื่น เพราะความอับอายมีอยู่ในความรู้สึกของทุกคน แล้วควรจะพูดอย่างไร พยายามนึกถึงตอนที่เราทำผิดพลาด แล้วเราอยากได้อะไรจากใคร เราอยากได้คำตำหนิไหม เราอยากได้รับคำปลอบใจ เราอยากได้รับคำบอกว่าเราทำอะไรได้ดีๆ บ้างในครั้งนี้ เราอยากได้รับโอกาสให้สู้ต่อ เราอยากได้รับความเข้าใจ อยากได้อ้อมกอดที่อบอุ่นจริงใจ อยากเห็นสีหน้าที่เห็นใจเรา ยังรักเรา ยังเชื่อมั่น และศรัทธาในตัวเรา พร้อมที่จะสู้ไปกับเราต่อไป
ลูกหลานชาวไทยที่เก่งกล้า ที่เป็นตัวแทนความเก่งของคนไทยเรา ก็ต้องการสิ่งพวกนี้เช่นกันครับกำลังใจ สู้ต่อไป เพราะพวกเรารัก และภูมิใจในตัวพวกคุณ จะผิดพลาด ผิดหวังอีกกี่ครั้งขอเพียงแค่คุณยังสู้ หรือถึงวันหนึ่งที่เลิกสู้ เราก็ยังรักพวกคุณตลอดไป เพราะคุณคือฮีโร่ ของพวกเรา
เรื่องโดย: โปรเชาวรัตน์ เขมรัตน์