Putting Solution : มิติของการพัตต์

ท่านนักกอล์ฟเคยมองเห็นลูกกอล์ฟของตัวเองอยู่บนกรีนหลังจากที่ตีช็อตแอพโพรชว่าอยู่ใกล้หลุมมากๆ แต่พอเดินจากจุดที่ตีไปถึงกรีนมันกลับไม่ได้อยู่ใกล้อย่างที่เราคิดไหมครับ?

สิ่งที่เกิดขึ้นนี้ มันเป็นเรื่องของมุมมองจากจุดจุดหนึ่งไปยังอีกจุดกนึ่งโดยที่มีสโลปบนกรีนเป็นตัวแปรที่ทำให้เห็นระยะผิดไปจากความเป็นจริง พูดง่ายๆ ก็คือ ความลึกจะเปลี่ยนไป ซึ่งถ้ากลับมาพูดถึงเรื่องของการพัตต์ นักกอล์ฟส่วนใหญ่จะอ่านไลน์ด้านข้างได้ดี แต่พอเวลาพัตต์ ลูกอาจไม่เลี้ยวอย่างที่คิด ลูกอาจจะเลี้ยวช้าไป หรือเร็วไป นี่คือเรื่องของการให้น้ำหนักหรือระยะในการพัตต์ นักกอล์ฟส่วนมากมักจะให้ระยะในด้านลึกผิดพลาด หรืออาจจะไม่ได้ให้เลย ท่านอาจจะพัตต์เข้าหาหลุมโดยที่ไม่ได้มองมิติ หรือระยะในทางด้านลึกนี้เลยก็ได้

ลองย้อนกลับไปถึงตัวอย่างที่ผมกล่าวไว้ข้างต้นนะครับ บางครั้งสิ่งที่ตาเรามองเห็น อาจไม่ใช่สิ่งที่แท้จริง เพราะการรับรู้เรื่องมิติทางด้านลึกอย่างชัดเจนนั้น เราจะต้องใช้ประสาทสัมผัสมากกว่า การวัดความชันของสโลปด้วยเท้าจะเป็นวิธีที่จะช่วยให้เรารับรู้มิติทางด้านลึกได้มากขึ้น มิติด้านข้างก็สามารถใช้เท้าสัมผัสได้ด้วยเช่นกันครับ “มองด้วยตา…รู้สึกด้วยเท้า” นี่คือประโยคที่ผมใช้ในการสอน การใช้ประสาทสัมผัสทั้งสอง ไม่ถือเป็นเรื่องผิดครับ เพราะการที่เราได้ข้อมูลมากขึ้น มันยิ่งจะทำให้เรามั่นใจในการเล็ง และสโตรกมากขึ้นด้วย เมื่อเราสามารถรับรู้ได้ถึงมิติทางด้านข้าง และด้านลึกแล้ว ท่านจะมองเห็นภาพในการพัตต์ชัดเจนยิ่งขึ้น มันอาจจะถึงขั้นที่มองเห็นเป็นเส้นทางเลยก็ได้

จากนั้น ท่านอาจจะต้องซ้อมพัตต์ควบคุมระยะให้แม่นยำขึ้นไปด้วย “เพราะพัตต์ทุกพัตต์คือการปล่อยลูกให้ตรง และควบคุมระยะให้ได้ ลูกจะเลี้ยว เพราะไลน์บนกรีนไม่ใช่บังคับให้ลูกเลี้ยวด้วยวิธีการพัตต์” ครั้งนี้ผมก็คงขอที่จะฝากแนวคิดไว้แค่นี้ ขอบคุณที่ติดตามครับ สวัสดีครับ

เรื่องโดย: โปรกอล์ฟ ฐิติพงษ์ ณ สงขลา #325